Sırt üstü yatıyorum!
Uzun süreli sessizlikler, denizde yüzüp kulaçlardan yorulunca sırt üstü yatmak gibi benim için... Çıt çıkarmıyorum sadece sırt üstü yatmış, bel boşluğumda denizin çivi gibi soğuğu, gözümün ucunda gökyüzünün sonsuz sandığım mavi boşluğu; biraz tedirgin hem huzurlu, hareketsiz ve sadece nefes alarak durmak yaptığım. Nefes alarak durulur mu? Nefes almak başlı başına bir durmama/devam etme biçimi değil midir zaten? O halde haksızlık etmeyeyim, benimki durmak değil, basbayağı devam etmek! Tuhaf tuhaf mailler, çok güzel dostluklar, kitaplığımı ve beni çoğaltan sayfalar, notu tutulan onlarca film, kulağa değmiş binlerce şarkı, yazılmış yüzlerce dilekçe, güzel ve çirkin kalpler, yüzlerce fotoğraf, ve bir ben vardık bunca zaman... Aklımda yazmak hep var. Yazamamak ise ölüme gitgide yaklaşmak benim için. Artık susmamak istiyorum. Eskisi gibi hikayelerim olsun, sarılıp uyuyayım , bir kısmını boşluğa ya da size anlatayım. Acemi Öykü'me devam edebileyim