Hani hep dinleriz de mest oluruz ya; çocukluk anılarımız... Oradan çıktım geldim bugün! Şu anki halimin temel taşlarını dizen; üst üste ya da yan yana koyarken sırayı karıştıran ama yine de beni ben yapan şeyleri anlatacağım azıcık... Bir insanın değişmezliğini ve aynı zamanda ne kadar değişebileceğini de! Bir süredir annem benimle kalıyordu. O olunca o kadar huzurluyum ki yalnızlığı tümüyle unuttuğumdan mıdır ne, tek cümle yazmaya bile heves etmedim şunca zaman. Fark etmişsinizdir. Donuklaşmış haldeyim. Aslında durumumun sebebi neşedendir bilesiniz! Günlerdir ne televizyon, ne film, anneme odaklanmış haldeyim. Birlikte yemek yapıyoruz, ben onu asiste ediyorum, birlikte içiyoruz ben sakisi oluyorum, birlikte gülüyoruz ben gülmekten gözden akan gözyaşı oluyorum. Hatta son olarak, bu geceki misafirlerimizden ötürü (İzmir'den teyzem + Ankara'dan muhteşem bir sürprizle gelen en biricik kuzen) birlikte yatalım dedim, ben yanıma kocamdan başkasını yatırmam dedi! Breh breh breh, Osm