PRACTICE

Hola!  Merhaba ben Duygu, Ben de çocukken her çocuk gibi zıplar ve anlamsız şekilde her yere koşardım. Koşmak, çocukluğa özgü vazgeçilmez bir şeydi pek çoğumuz için. Dizlerimde, yaramaz oyunların yara izleri hala durur. Pek çoğumuz için çocukluğumuzdan yetişkinliğimize yazılmış, silinmez mektuplar değil midir o izler? Baktıkça size de tatlı bir tebessüm eşliğinde hatırlatmıyorlar mı çocukluk günlerinizi?  Ben ve ilk paragrafımı okurken gülümseyebilenler, çocukluğu mutluluk ile özdeşleştiren şanslı insanlarız. Çocukluk bizler için mutlu bir bahçeydi ancak ne yazık ki Türkiye'de her çocuk bu şansa sahip değil.  Ben bundan böyle koşarken daha da mutlu olmanın ve mutlu etmenin bir yolunu buldum ve bunu sizlerle paylaşarak yardımınızı istemeye karar verdim. Artık katıldığım koşularda ayaklarım Koruncuk Türkiye Korunmaya Muhtaç Çocuklar Vakfı (Koruncuk) için yol alacak; böylece koşularımın hem benim hem de sizlerin bağışları ile elimizin uzanabildiği çocuklar için daha fark

Geçen gördüm seni; doğduğun evin önünde koşuyordun, pembe bir taç saçlarında, daha 8 yaşındasın heyecanın! Yeşil buğday başaklarını okşayarak, gülümseyerek koşuyorsun badem çiçeklerine doğru gittiğini biliyorum... Uyandım, merak ettim seni toplayabildin mi çağla çiçeklerini?

Başlık, (evet sonradan fark ettim ve kabul ediyorum ki) yanlış anlaşılmalara mahal verebilecek nitelikte. Oysa kasdım başka; 'selfie çubuğu' denen saçmasapan yalnızlık icadı sebebi ile atıldı o başlık... (Hukuki anlamda bir icat değil "faydalı model" oluyor kendisi bunu da belirtmeden geçemeyeceğim. - mesleki dezenformasyon-) Selfie çubuğu denen şeyin adını "Yalnızlık Çubuğu" olarak Türkçeleştirebilirler bana göre!  Yalnızlaşmanın, asosyalliğin, içe kapanma ve bireyselliğin yarattığı icatlarla dolu bir çağı yaşıyoruz ne yazık ki... -miş'li geçmiş zamanlarda, o fotoğrafımızı çekecek birileri; ne bileyim bir arkadaş, bir dost, aile üyesi, çocuk olurdu yanımızda. Hadi onu geçtim, yoldan geçen tonton ve azıcık sevimli bir amcaya "Amcaaööeee bi' fotoğrafımızı çeker misin rica etsem?" diyecek neşe ve sosyallikte insanlardık önceleri! Lakin artık vakit, yalnızlıkta boğulma vaktidir! Aman selfie çubuklarımızı alalım ve kimselerle i

Onları hep camdan gözetliyordum; beyaz bir tüy gibi hafifçe havada süzülüşlerini, gökyüzünde kaydırakta kayar gibi hareket edişlerini, tuhaf seslerle birbirleriyle anlaşmalarını... Benim dilimden farklı bir dilde konuşuyorlardı, çok zor bir dildi, harflerin bir kaçını çözmüştüm ama çözemediğim 8-9 tanesi Onlarla konuşmama engeldi. Birkaç kere dillerini taklit ederek derdimi anlatmaya çalıştım ama benim yüzüme bile bakmadılar; çok yüksekteydiler, önce beni duymadıklarını düşünüp biraz daha bağırdım, bağırırken şikayetlenir gibi oluyormuşum, annem hep öyle diyor! Yine bakmadılar, ne bileyim belki de benden bağırdım diye hoşlanmamışlardı. Bir ara, bir tanesinin yanındakine 'Şuna bak bizimle aşık atıyor!' dediğini duyar gibi oldum, cama çıkmamla dalga geçtiler, çok üzüldüm. Oysa benim isteğim, sadece onların gidebildikleri hayaller ülkesine bir gidiş bir de dönüş bileti almaktı. Annemin çok sevdiği bir şarkı vardı; karizmatik sesli ve sesinin tokluğundan ne kadar çok şey bildiği a