PRACTICE

"Mutlu aşk yoktur!" - " Mutsuz aşk yoktur!" ikilemi içerisinde gidip gelen (ne kadar tanıdık !) , Fransız yeni dalga sinemasında* devrim niteliğinde filmler listesinin ilk sıralarında yer alan (* burada nickime atıf yapıyorum : nouvelle vague ), Jean Luc-Godard eli-gözü-aklı ürünü, (Yeri gelmişken söyleyeyim: Bendit'in Godard'a yazdığı mektuptaki "hepimiz izne çıkmış ölüleriz" sözü her daim aklımın köşesindedir.) 1960 yapımı, (60'lara oldum olası hastayım zaten!) Yatak sohbeti sahnesinde bu bir film mi gerçek bir anın habersiz çekimi mi dedirten, (bu noktada oyuncuların yeteneklerine, özellikle de Seberg'in kısa saçlarına bir kez daha hayran olunur.) Çıplaklık göze sokulmadan da erotizmin tavan yapabileceğinin kanıtı, (Belmondo, Seberg'e "t-shirt ünü çıkart!" diyip dururken hissedilir had safhada!) Film boyunca içilen sigara deryası ile bünyede duman isteği yaratan, (sigarayı 7 ay önce bırakmıştım ben ya!) Aniden kesilen s

www.kacsantim.org

... Senin gördüğün ağzımın kenarında duran dua, ben ayaklarımın altındaki toprağa, döktüğüm gözyaşına inandım. Öyle uzun ki dünya; katlanmaya, kıvrılmaya, açılıp çarşaf olmaya. Mümkündür yol yapmaya bir ömür, yol almaya. ... Birhan KESKİN

Ben Travis'i fazla sevmem ama  Last Train'i  dinleyip çoook hüzünlenmişliğim vardır... Haftamın nouvelle'i olsun madem!

'Ah Tamara'dan, 'Oh Papatya'ya giden yollar... İşte biz aşkı, o arada kalan zamanda yitirdik.

İşte uzun zamandır gördüğüm en yakışıklı ve karizmatik beyefendi! (Beyefendi mi bilmiyorum ama ben öyle hissettim.) K endisine görür görmez vuruldum, bir kaç dakikadır aşk yaşıyoruz. Bakışıyla günüme neşe kattı! Sizinkine de katsın diye paylaşıyorum.                                        :)                                                                 Daha fazlası  için:   http://www.flickr.com/photos/nekoyanagi/

Karar verdim: Yenilgi, hırs ile doğru orantılı. Bu felsefik (!) sonuca tavla oynarken ulaşmış olmam ise tamamen konumuzun dışında! Ayrıca 6-3 yendim! :)

Hayatımın kaçıncı bardağından dudağımda kalan bu tat? Önceleri insana güzel gelir: şarabın tadı mesela.. Ya da ilk duble rakının! Dost sofralarında ve yahut sokak arasında içmekte olduğunuz meze masasında. İyi pişmiş bir vicdan bile vardır masanızda. Tüm hesaplaşmalarınız, didişmeleriniz, kendinizi yiyip bitirmeleriniz... Tüm bunlar karın doyurur! Masadaki mezeler dostlarınıza kalır böylece. Ardından hayatınızın en güzel muhabbetine yaklaştığınıza inandırırsınız kendinizi; hep ama her seferinde. Şu yıllar yılı unutamayacağınız; en keyifli ve unutulmaz gecelerinizden biri olacağına ikna olursunuz! Sonra bir bakarsınız... Herkes akıp giderken, sizde iki damla yaş durur. Dolayısıyla siz de o iki salak damlanın durduğu yerde durursunuz; göz pınarlarınızda... Devamla... Sarhoşluğa doğru bozulur; mide, ses, heves... Böylece o gecenin de hayatınızın en güzel muhabbetini içeremeyeceğini çünkü en başta kendinizin güzelliğinizi yitirdiğinizin ayırdına varırsınız. Sorun başlı başına sizsinizdir

Cumartesi günleri çalışmayı kim çıkarttıysa bi' gitsin ya!

Fizy listemden, en sevdiğim Paganini'lerimi kim sildiyse O'na çok sinirliyim! Sadece bunu söylemek istedim. Sadece bu!!! Çünkü O'nun yüzünden her gün mutlaka dinlediğim o güzelim şarkıyı duyamıyorum!

Şu hayatımda imrenerek baktığım pek az şey oldu sevgili kirvem! Hatta şöyle bir düşünüyorum da iki şey olmuş... Hemen paylaşmak lazım: 1-) Ters perende atan insanlar, (Bir gün bunu yapabilecek vücut yapısı ve atletikliğe sahip olursam kesinlikle videosunu çeker, bir şekilde tüm dünyayla paylaşırım. Çocukluğumdan beri içimde uktedir ya! Rüyalarıma, hayallerime girer. Bir şekilde kendimi hep ters perende atarken düşlerim. Ters perende atabilen insanlara kimi zaman hınç kimi zaman sevda ile bakarım. Bu ters perende işini halledebildiğim gün hayatımın sırrına erecekmişim gibi geliyor niyeyse... Gerçi bu iş için hiç çaba sarf etmediğimi bilmeniz benim ciddiyetimi sorgulamanıza sebep olabilir ama yine de söylüyorum işte, denemedim. Nasıl denenir ki?) 2-) Dünya derdini çoktan bırakmış, sere serpe yatan kediler. Her yere, her yere yatarlar! Hep de mutludurlar. Araba üstlerine, cam diplerine, ağaç kovuklarına, insan bacaklarına, hasır sepetlere, çöp kutularının içine ve saire ve saire... Be

Şu sıralar yapmayı en sevdiğim şey sırtımı kalorifere dayayıp, üzerinde oturduğum minderde hayaller kurarak kitap okumak... Kocaman, pofuduk, iki tane filli minderim var! Ha bu arada, ben fillere hayranım. Çocukluğumdan beri çok severim sırtımı sıcacık kalorifere dayamayı, tuhaf bir güven duygusu verir. Üşümemek isteğinin gerçeğe dönüşünün yarattığı bir güven belki... Gelin görün ki bir an sonra, okumayı bildiğim için, ısınabildiğim için, barınabildiğim bir evim olduğu için ne zaman sevinecek olsam ya da ne kadar şanslı olduğumu düşünsem; diğer yanım bundan utanıyor! Ben tüm bunları yaşarken sokakta donarak öldüğünü bildiğim on binlerce insan olduğu için. Sonra bunu düşünüp içimde bir şeyler cızırdarken (ki hep öyle oluyor, benim iç hatlarımda bakır bir tel var sanki: topuktan-kalbe), yaşadıklarımın tadı kaçıyor. Ve ben işte yine öyle bir andayım. Kalbim buruk çünkü dışarısı gerçekten ama gerçekten ÇOK SOĞUK! Tek bir canlının bile üşümeyeceği günlere...

Suyun boğuk fakat huzur veren seslerini duyabileceğiniz fotoğraflar Elena Kalis'ten... Ben onlara bakarken bile mutlu ve suyun derinliklerindeyim! Siz de yapar mısınız? Durgun ya da akan bir suyun altında, karşısında, içinde, yüzeyinde saatlerinizi geçirir misiniz? Ben sıkça yaparım. Bundan daha sade bir arınma şekli olamaz! Mesela şu kız çocuğu gibi başımı suya bırakıp güneşi görmeye çalıştığım çok oldu. Bunu yaparken gözlerimin tuzlu suda yanması da cabası! Ne var ki gördüğüm güzellik çektiğim acıya değerdi. Ötesini düşünmedim. Yukarıdaki fotoğraftan sonra aklıma bir an Paul CELAN'dan şu satırlar geldi... "Sen ölümdüm Seni tutabildim Her şeyi yitirirken..." Ve ardından şöyle tamamlandı benim sustuklarım: Yine de kapanışı küçük bir kız çocuğunun kararsız gülümsemesi ile yapıyorum. Ve beyaz çiçeklerle size de kendimden arta kalan bir şeyi anımsatıyorum; umut. Hani şu yitirmemeyi tuhaf bir şekilde düstur edindiğim şey... Elena Kalis fotoğrafları kadar mavi olalım diye

H er yeni gün, düzenli şekilde, şahsınıza tirbuşon misali sokulan bir lafı okumak nasıl bir şey bilir misiniz? Ben biliyorum. Çünkü her gün düzenli şekilde bana sokulan lafları okuyorum. "Sana laflar hazırladım!" cümlesinin uygulamalı eğitim dersini alıyorum.  Sanal dünyanın lanetlerinden biri de budur. Acınızı bile doğru düzgün yaşayamazsınız. Eskiden, "Acaba nasıldır?", "Acaba benden nefret ediyor mudur?" diye kendi kendimize sorarken, artık bu cevapları bizzat birinci ağızdan fakat dolaylı yollardan alırsınız. Hatta muhtemelen bir süre sonra ne kadar muhteşem yeni aşklara yelken açtığını falan da öğreneceksinizdir. Şöyle söyleyeyim: Bu şey, haddinden fazla yorucu... *** Benim ne twitter'ım, ne msn'in, ne de facebook'um var! İnanın bu şekilde çok mutluyum. İçinde bulunduğunuz şeyin ne büyük bir pohpohlama kumpanyası olduğunu öğrenmek istiyorsanız iletinize hiçbir sebep göstermeden "Çok acil 56.000-TL'ye ihtiyacım var. Zor durumdayı

Bir elmanın çekirdeğini acıtarak oyar gibi Çirkin bir elin açlığında bir vücudu soyar gibi Bir düşü kimsesiz, öylece kenara koyar gibi Çıkarttım attım içimdeki seni... D.