Bu Aralar Suyu Özledim...
Suyun boğuk fakat huzur veren seslerini duyabileceğiniz fotoğraflar Elena Kalis'ten...
Ben onlara bakarken bile mutlu ve suyun derinliklerindeyim!
Ben onlara bakarken bile mutlu ve suyun derinliklerindeyim!
Siz de yapar mısınız? Durgun ya da akan bir suyun altında, karşısında, içinde, yüzeyinde saatlerinizi geçirir misiniz? Ben sıkça yaparım. Bundan daha sade bir arınma şekli olamaz!
Mesela şu kız çocuğu gibi başımı suya bırakıp güneşi görmeye çalıştığım çok oldu. Bunu yaparken gözlerimin tuzlu suda yanması da cabası! Ne var ki gördüğüm güzellik çektiğim acıya değerdi. Ötesini düşünmedim.
Yukarıdaki fotoğraftan sonra aklıma bir an Paul CELAN'dan şu satırlar geldi...
"Sen ölümdüm
Seni tutabildim
Her şeyi yitirirken..."
Ve ardından şöyle tamamlandı benim sustuklarım:
Yine de kapanışı küçük bir kız çocuğunun kararsız gülümsemesi ile yapıyorum. Ve beyaz çiçeklerle size de kendimden arta kalan bir şeyi anımsatıyorum; umut. Hani şu yitirmemeyi tuhaf bir şekilde düstur edindiğim şey...
Elena Kalis fotoğrafları kadar mavi olalım diye!
Elena Kalis fotoğrafları kadar mavi olalım diye!
Ben geçen yaz fotoğraf makinemi sözde sıkıca naylonlayıp suyun altından güneşi çekmeye çalışmak gibi bir hata içine girmiştim. Elbette makinem artık çalışmıyor:) Öte yandan su muhteşem bir psikologdur. Belki de hayatta sahip olduğumuz en iyi dinleyici. Şimdi suya bu denli uzak olmanın burukluğunu yaşamadım desem yalan olur... Bunun yanında son resim ve bir önceki resimdeki unsurlar birleşse ne kadar güzel olurdu. (çiçeğin umut dolu tırmanışına sarılmış düşen bir kız)
YanıtlaSilKendine iyi bak...
"Ben geçen yaz fotoğraf makinemi sözde sıkıca naylonlayıp suyun altından güneşi çekmeye çalışmak gibi bir hata içine girmiştim."
YanıtlaSilBen onu bunu bilmem de bu çocuk saflığındaki ve çocuk heyecanı ile yapılmış hareketinize bayıldım. Çok şekermiş. :)
Haklısınız, su kesinlikle şahane bir psikolog... Sesi, dokunuşu, sarışı, hissettirdikleri ve her şeyiyle. Yeryüzünün en muhteşem oluşumlarından biri, belki de en birincisi! Örneğin su içmek kimileri için sıradan bir eylemdir ama ben her yudumumda içimden "su içmek gibisi yok!" der ve o an da susuz kalmadığıma bir kez daha sevinirim.
Ben de 24 yıl karasal iklimi iliklerine kadar yaşamış bir insan olarak, 24'ümde bir anda ben deniz istiyorum diyerek denizin yamacına geldim. 4 yıl oldu, artık başka türlü bir yaşam düşünemiyorum.
Darısı başına diyebilirim istersen?