Şehir

Güzel bir şehrin, güzel bir sokağında yaşıyorum ben. İzmir! Evime giden yolda her akşam beş güneşi birden selamlıyor ve teknedekilere ya da orada olmayanlara el sallıyorum. Mutluluğumun aslı burada. 

Bu şehre geldiğim günden sonra, takip eden 5 yılda hayatım tepetaklak olduysa da bugünlerde ilk defa bir şeylerin düzelmeye başladığını hissediyorum. En çok da kendimde! Düzelmek derken mevcut koşul ve kurallara uyum sağlamaktan bahsetmiyorum, sadece mevcudiyeti beni ben olmaktan çıkaran her türlü insanı ve şeyi defetmekten söz ediyorum. Herkesten ayrık ve bağımsız şekilde düzelmek yani. Herhangi bir nedene bağlı olmaksızın mutlu olabilmenin tadını çıkarıyorum. Çünkü nedenlere bağlı olan mutsuzluklarımı bir bir yok ettim, bir daha geri edinmemek üzere!

Hal böyle olunca, ilk defa yaşadığım şehrin de tadını çıkarabilmeye başladım. Hep söylediğim gibi, bir süre sonra İzmir'den de gideceğimi hissediyorum. Neden ve nasıl olacağına dair ise hiçbir fikrim yok, sadece hissiyat böyle fısıldıyor. 

Belki de bu mutluluğu edindikten sonra, bu şehir de vadesini tamamlıyordur. Yavaş yavaş, gitgide...  Onu kötü hatırlamamam adına yapmıştır bu güzelliği.

Kim bilir?