Bu Bir Dibi Kazınmış Sandık Tortusudur!

-
Ben ne kadar küçüktüm ya da kazık kadar olup kendimi hala küçük mü sanıyordum bilmiyorum ama en azından "küçük olduğumu düşündüğüm" bir dönemimde 'Prince of Persia' gönlümün tahtına kurulmuştu.

Prince of Persia oynarken kendimi hunharca tuzaklar kurulmuş prensin yerine koyar, sevdiceğine kavuşmak yolunda başına gelen binbir mücadelede onun eli kolu bacağı olur, o taştan bu taşa zıplar, o sarıklıdan bu kavukluya önüme geleni deşer; böğrüme mızraklar da saplansa, boğazım keskin kılıçlarla da deşilse, iskeletlerin kucağına düşeceğimi de bilsem kalkar yoluma devam ederdim azizim.

Ben kavuşmak istediğim prensesi de kıskanıyordum! Onun yaşadığı sarayı, pofuduk yastıklı odasını, saçlarını, belinin inceliğini falan! Ne psikopatmışım kadına hem kavuşmaya çalışıyor, hem de sinir oluyordum! Bir de Prince of Persia'nın böyle etnik gutnik seslerden oluşan güzel bir müziği vardı. O müzikle daha da havaya giriyordum, iyi oluyordu!

Prince of Persia'nın binbir küçük karecikten oluşan suratında gözlerini görebilmek için kendi gözlerimi kısar, böylece buğulu bakışımda, onun suratına zoraki iki küçük siyah noktacık koyardım. O zaman yakışıklı bulduğum Prince'e şimdi baktığımda, aslında bir yüzü bile olmadığını fark ettim! O bir bölük pörçük aşk hikayesiymiş, o bir pötibör prensmiş! :)

Zamanın hikayesi hep böyledir. Geçmişe bakınca "aaa.. mış mış mış" dersin de kendine şaşarsın! Öyleymiş, öyle değilmiş, böyle miymiş, buna rağmen miymiş... Sadece, hayatımın sonuna geldiğimde, böyle gidivermek istemiyorum, "güzel yaşadık!" demek istiyorum, güzel yaşadığım adama sarılarak ölebilmek istiyorum.



Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Haydi Abbas Vakit Tamam Pilates Diyordun İşte Oldu Reklam!

-
Resim
Abbas Rakı diye bir şeyi hiç görmedim ve duymadım. Fakat bu gece tesadüf eseri yukarıdaki afişine rastladım. Sadece şunu merak ediyorum, rakının tüketici kitlesini pilates esprisi ile etkileyebileceği zannında olan zihniyet başarı elde edebilir mi? Cevap veriyorum: HAYIR! Yani ben en başta babamdan ve kardeşimden biliyorum, reklamını pilatesi tiye alarak yapan bir rakı markasını hayatta tercih etmez, bundan bi' cücük olmaz diye düşünürler. Yazık etmişler çünkü marka olarak "Abbas" başarılı olabilecek bir seçimmiş bence.) Eğer Abbas'ımın hitap ettiği kesim genç nesilse o da yemez. Çünkü rakı tüketicisi çoğunlukla erkeklerden oluşmaktadır. 'Ne tatlı ne hoş beş hatunum; rakı masasında bile muhabbete gelirim, paşalar gibi lakerdamı yer rakımı da içerim' minvalinde kadınlar dışında hemcinslerim arasında da rakı fazlaca tutulmaz. Bu durumda genç nesil yönünden de sonuç hüsran olacaktır. Ah bana bi' kapıları açsalar reklam sektöründe ne bombalar patlatıcam da eli
Devamı

EŞKİ

-
Elmayı dilimledim ve bir dilimini O’na doğru uzattım. “Yer misin?” Omuzlarını hafifçe yükseltip başını yana eğerken “Eşkise men yemenem.” dedi. O’nunla ve çocukluğunu ele veren gözleriyle bu denli yakın mesafedeki ilk buluşmamızdı. Kullandığı bazı kelimelerdeki Azeri şivesinin baskınlığını ve bakışlarındaki kötülüğe hiç değmemiş -sandığım- o parlaklığı ne kadar da geç fark ediyordum, doğrusu biraz utandım. Anlaşılan o ki aramızdaki yaklaşık bin üç yüz kilometrelik mesafe, beni duygusal bir bağlantı kurabilmekten de uzak kılmıştı. O gün, yirmili yaşlarımın başında, babamın ağzından hep uzak hikayelerini dinlediğim tuhaf bir diyarda, Van’daydım. İzmir’de doğmuş, Ankara’da büyümüş, şehir çocukluğu konusunda hakkını vermiş bir şehir çocuğuydum. Herhangi bir meyve ağacını bir diğerinden ayırt edebilecek bilgiye sahip değildim mesela. Fakat hakkını da teslim edeyim; bahçelerde, sokaklarda kan ter içinde oyunlar oynayabilmiş, apartman bahçesindeki renkli çiçeklerin taç yapraklarını kopart
Devamı