Kılasikıl Müuzik

-
Klasik müzik dinlemenin insanın açlık duygusunu harekete geçirdiğine karar verdim ve hatta mümkünse pek möhim birilerinin bunu bilimsel olarak araştırmasını talep ediyorum! (Dinlemeye başladığımda tık yoktu şimdi açlıktan geberiyorum. Ne yani sadece 4. de mi!?! Şişkindim ben gazım falan vardı o nereye gitti, gazı da mı alıyor ki?)

Ne biliyorsunuz belki de çok özel bir şey buldum, ne bileyim belki ne yese de kilo alamayıp zayıflıktan ölme durumuna gelen insanların iştahı klasik müzikle açtırılacak, bu insanlar ellerini gök yüzüne kaldırıp benim için iyi dileklerini sunacaklar belki, belki bu iyi dileklerle dünyaya gönderilen pozitif enerji beni benden alıp başka boyutlara sürükleyecek ve böylece ben yeni keşiflerde de bulunacağım ya da ne bileyim aşırı zayıf olduğu için mutsuz olan bu insanlar aldıkları her kilo için beni bulup alnımdan öpecekler, belki bana da bir kaç kilo zayıflamam için tüyolar verecekler veya onlar kilo alınca dünyadaki adalet dağılımı eşitlenmeye başlayarak ben de fazla saydığım kiloları vermeye başlayacağım.

Yani kısaca diyorum ki birisi şunu araştırsa... =)
(Ama ben öldükten sonra kanıtlanacaksa hiç uğraşmayın, yaşarken görmek istiyorum sonucu.)

Yorumlar

  1. nouvelleCum Eyl 03, 12:20:00 ÖÖ 2010

    Yazıyı yazdıktan sonra fark ettim ki birileri bunu zaten belirlemiş! :D
    Şöyle ki;

    "Bilim Adamları, prematüre doğan bebekler üzerinde inceleme yaparak Klasik Müziğin iştahı açtığı belirlediler ve Klasik Müzik dinleyen bebeklerin daha çabuk büyüdüğünü ve yaşamlarının ilk stresten daha hızlı arındığını kaydettiler. Ayrıca Klasik Müzik çalındığında bebeklerin kalp atışları düzen girdiği ve nefes alıp ermelerinin kolaylaştığı tespit edildi." http://www.onmusicstore.com/muzik.php

    "Klasik müziğin iştah açtığını ifade eden Yorulmaz, şunları kaydetti: “Türkler ruh hastalıklarının tedavisinde uzun süre müzikten faydalanmışlar, hatta ruh hastalıkları dışında pek çok başka hastalıkta da müzik tedavisi ile ilgili yazılar yazmışlardır." http://www.anneyiz.biz/annelik/bebek-cocuk-ruhsal-gelisim/muzigin-bebekler-uzerindeki-etkisi_10151.html

    Kafamda bir soru eşliğinde başlayan olayın beni getirdiği noktada, klasik müziğin iştah açıcı etkisinin olduğuna yönelik bilimsel verilere,olayı bilmeden bizzat yaşamış bir farkındalıksız denek olarak sonuna kadar katıldığımı belirtmek isterim.

    Saygılar efenim,
    Bilim ve TeTkik Ekibi.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Haydi Abbas Vakit Tamam Pilates Diyordun İşte Oldu Reklam!

-
Resim
Abbas Rakı diye bir şeyi hiç görmedim ve duymadım. Fakat bu gece tesadüf eseri yukarıdaki afişine rastladım. Sadece şunu merak ediyorum, rakının tüketici kitlesini pilates esprisi ile etkileyebileceği zannında olan zihniyet başarı elde edebilir mi? Cevap veriyorum: HAYIR! Yani ben en başta babamdan ve kardeşimden biliyorum, reklamını pilatesi tiye alarak yapan bir rakı markasını hayatta tercih etmez, bundan bi' cücük olmaz diye düşünürler. Yazık etmişler çünkü marka olarak "Abbas" başarılı olabilecek bir seçimmiş bence.) Eğer Abbas'ımın hitap ettiği kesim genç nesilse o da yemez. Çünkü rakı tüketicisi çoğunlukla erkeklerden oluşmaktadır. 'Ne tatlı ne hoş beş hatunum; rakı masasında bile muhabbete gelirim, paşalar gibi lakerdamı yer rakımı da içerim' minvalinde kadınlar dışında hemcinslerim arasında da rakı fazlaca tutulmaz. Bu durumda genç nesil yönünden de sonuç hüsran olacaktır. Ah bana bi' kapıları açsalar reklam sektöründe ne bombalar patlatıcam da eli
Devamı

EŞKİ

-
Elmayı dilimledim ve bir dilimini O’na doğru uzattım. “Yer misin?” Omuzlarını hafifçe yükseltip başını yana eğerken “Eşkise men yemenem.” dedi. O’nunla ve çocukluğunu ele veren gözleriyle bu denli yakın mesafedeki ilk buluşmamızdı. Kullandığı bazı kelimelerdeki Azeri şivesinin baskınlığını ve bakışlarındaki kötülüğe hiç değmemiş -sandığım- o parlaklığı ne kadar da geç fark ediyordum, doğrusu biraz utandım. Anlaşılan o ki aramızdaki yaklaşık bin üç yüz kilometrelik mesafe, beni duygusal bir bağlantı kurabilmekten de uzak kılmıştı. O gün, yirmili yaşlarımın başında, babamın ağzından hep uzak hikayelerini dinlediğim tuhaf bir diyarda, Van’daydım. İzmir’de doğmuş, Ankara’da büyümüş, şehir çocukluğu konusunda hakkını vermiş bir şehir çocuğuydum. Herhangi bir meyve ağacını bir diğerinden ayırt edebilecek bilgiye sahip değildim mesela. Fakat hakkını da teslim edeyim; bahçelerde, sokaklarda kan ter içinde oyunlar oynayabilmiş, apartman bahçesindeki renkli çiçeklerin taç yapraklarını kopart
Devamı