Ankara

-
Yarın akşam Ankara'ya gidiyorum. 3 gün kalacağım. 
Mutsuzluğumu dindirip döneceğim! Mutsuzluğumu dindirmeye 3 güncük yeter mi? Mutsuzluğu dindirmeye bir nefes bile yeter! 

Benden hayata ve Ankara'ya dair bir şey isteyen var mı?  

Balmorhea'yı dinleyin, beni vuruyor. Müziğin yalın hallerini seviyorum... Sözü olan her şeyden daha çok! Ben buraya bırakıyorum, isteyen ve beğenen cebine, çıkınına koyar. Koklar koklar bırakır... 

Yorumlar

  1. ProfösörPzt Eki 10, 11:53:00 ÖS 2011

    Ankara'da mutsuzluk nasıl dindiril anlayamadım. İstanbul da ihmal edilmemeli doğrusu..

    YanıtlaSil
  2. MuratSal Eki 11, 02:37:00 ÖÖ 2011

    bir ankara simidi bir de ankara ayazı isterük! :)

    YanıtlaSil
  3. nouvelleSal Eki 11, 10:07:00 ÖÖ 2011

    @Profösör: soyum sopum, herkesim, geçmişim Ankara'da. Dindirilmez mi? :)

    @Murat: herkesin istekleri bu kadar kolay yerine getirilebilecek istekler olsa hayat ne güzel olurdu! :)

    YanıtlaSil
  4. MrzagoncuPer Eki 13, 08:33:00 ÖS 2011

    ankara güzel bu aralar, gel hoş gel. :)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Haydi Abbas Vakit Tamam Pilates Diyordun İşte Oldu Reklam!

-
Resim
Abbas Rakı diye bir şeyi hiç görmedim ve duymadım. Fakat bu gece tesadüf eseri yukarıdaki afişine rastladım. Sadece şunu merak ediyorum, rakının tüketici kitlesini pilates esprisi ile etkileyebileceği zannında olan zihniyet başarı elde edebilir mi? Cevap veriyorum: HAYIR! Yani ben en başta babamdan ve kardeşimden biliyorum, reklamını pilatesi tiye alarak yapan bir rakı markasını hayatta tercih etmez, bundan bi' cücük olmaz diye düşünürler. Yazık etmişler çünkü marka olarak "Abbas" başarılı olabilecek bir seçimmiş bence.) Eğer Abbas'ımın hitap ettiği kesim genç nesilse o da yemez. Çünkü rakı tüketicisi çoğunlukla erkeklerden oluşmaktadır. 'Ne tatlı ne hoş beş hatunum; rakı masasında bile muhabbete gelirim, paşalar gibi lakerdamı yer rakımı da içerim' minvalinde kadınlar dışında hemcinslerim arasında da rakı fazlaca tutulmaz. Bu durumda genç nesil yönünden de sonuç hüsran olacaktır. Ah bana bi' kapıları açsalar reklam sektöründe ne bombalar patlatıcam da eli
Devamı

EŞKİ

-
Elmayı dilimledim ve bir dilimini O’na doğru uzattım. “Yer misin?” Omuzlarını hafifçe yükseltip başını yana eğerken “Eşkise men yemenem.” dedi. O’nunla ve çocukluğunu ele veren gözleriyle bu denli yakın mesafedeki ilk buluşmamızdı. Kullandığı bazı kelimelerdeki Azeri şivesinin baskınlığını ve bakışlarındaki kötülüğe hiç değmemiş -sandığım- o parlaklığı ne kadar da geç fark ediyordum, doğrusu biraz utandım. Anlaşılan o ki aramızdaki yaklaşık bin üç yüz kilometrelik mesafe, beni duygusal bir bağlantı kurabilmekten de uzak kılmıştı. O gün, yirmili yaşlarımın başında, babamın ağzından hep uzak hikayelerini dinlediğim tuhaf bir diyarda, Van’daydım. İzmir’de doğmuş, Ankara’da büyümüş, şehir çocukluğu konusunda hakkını vermiş bir şehir çocuğuydum. Herhangi bir meyve ağacını bir diğerinden ayırt edebilecek bilgiye sahip değildim mesela. Fakat hakkını da teslim edeyim; bahçelerde, sokaklarda kan ter içinde oyunlar oynayabilmiş, apartman bahçesindeki renkli çiçeklerin taç yapraklarını kopart
Devamı