Bu Aralar Suyu Özledim...

-
Suyun boğuk fakat huzur veren seslerini duyabileceğiniz fotoğraflar Elena Kalis'ten...
Ben onlara bakarken bile mutlu ve suyun derinliklerindeyim!





Siz de yapar mısınız? Durgun ya da akan bir suyun altında, karşısında, içinde, yüzeyinde saatlerinizi geçirir misiniz? Ben sıkça yaparım. Bundan daha sade bir arınma şekli olamaz!





Mesela şu kız çocuğu gibi başımı suya bırakıp güneşi görmeye çalıştığım çok oldu. Bunu yaparken gözlerimin tuzlu suda yanması da cabası! Ne var ki gördüğüm güzellik çektiğim acıya değerdi. Ötesini düşünmedim.





Yukarıdaki fotoğraftan sonra aklıma bir an Paul CELAN'dan şu satırlar geldi...
"Sen ölümdüm
Seni tutabildim
Her şeyi yitirirken..."

Ve ardından şöyle tamamlandı benim sustuklarım:




Yine de kapanışı küçük bir kız çocuğunun kararsız gülümsemesi ile yapıyorum. Ve beyaz çiçeklerle size de kendimden arta kalan bir şeyi anımsatıyorum; umut. Hani şu yitirmemeyi tuhaf bir şekilde düstur edindiğim şey...



Elena Kalis fotoğrafları kadar mavi olalım diye!

Yorumlar

  1. Vuslat AKTEPEPzt Ara 13, 04:00:00 ÖS 2010

    Ben geçen yaz fotoğraf makinemi sözde sıkıca naylonlayıp suyun altından güneşi çekmeye çalışmak gibi bir hata içine girmiştim. Elbette makinem artık çalışmıyor:) Öte yandan su muhteşem bir psikologdur. Belki de hayatta sahip olduğumuz en iyi dinleyici. Şimdi suya bu denli uzak olmanın burukluğunu yaşamadım desem yalan olur... Bunun yanında son resim ve bir önceki resimdeki unsurlar birleşse ne kadar güzel olurdu. (çiçeğin umut dolu tırmanışına sarılmış düşen bir kız)
    Kendine iyi bak...

    YanıtlaSil
  2. nouvellePzt Ara 13, 05:05:00 ÖS 2010

    "Ben geçen yaz fotoğraf makinemi sözde sıkıca naylonlayıp suyun altından güneşi çekmeye çalışmak gibi bir hata içine girmiştim."
    Ben onu bunu bilmem de bu çocuk saflığındaki ve çocuk heyecanı ile yapılmış hareketinize bayıldım. Çok şekermiş. :)

    Haklısınız, su kesinlikle şahane bir psikolog... Sesi, dokunuşu, sarışı, hissettirdikleri ve her şeyiyle. Yeryüzünün en muhteşem oluşumlarından biri, belki de en birincisi! Örneğin su içmek kimileri için sıradan bir eylemdir ama ben her yudumumda içimden "su içmek gibisi yok!" der ve o an da susuz kalmadığıma bir kez daha sevinirim.

    Ben de 24 yıl karasal iklimi iliklerine kadar yaşamış bir insan olarak, 24'ümde bir anda ben deniz istiyorum diyerek denizin yamacına geldim. 4 yıl oldu, artık başka türlü bir yaşam düşünemiyorum.

    Darısı başına diyebilirim istersen?

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Haydi Abbas Vakit Tamam Pilates Diyordun İşte Oldu Reklam!

-
Resim
Abbas Rakı diye bir şeyi hiç görmedim ve duymadım. Fakat bu gece tesadüf eseri yukarıdaki afişine rastladım. Sadece şunu merak ediyorum, rakının tüketici kitlesini pilates esprisi ile etkileyebileceği zannında olan zihniyet başarı elde edebilir mi? Cevap veriyorum: HAYIR! Yani ben en başta babamdan ve kardeşimden biliyorum, reklamını pilatesi tiye alarak yapan bir rakı markasını hayatta tercih etmez, bundan bi' cücük olmaz diye düşünürler. Yazık etmişler çünkü marka olarak "Abbas" başarılı olabilecek bir seçimmiş bence.) Eğer Abbas'ımın hitap ettiği kesim genç nesilse o da yemez. Çünkü rakı tüketicisi çoğunlukla erkeklerden oluşmaktadır. 'Ne tatlı ne hoş beş hatunum; rakı masasında bile muhabbete gelirim, paşalar gibi lakerdamı yer rakımı da içerim' minvalinde kadınlar dışında hemcinslerim arasında da rakı fazlaca tutulmaz. Bu durumda genç nesil yönünden de sonuç hüsran olacaktır. Ah bana bi' kapıları açsalar reklam sektöründe ne bombalar patlatıcam da eli
Devamı

EŞKİ

-
Elmayı dilimledim ve bir dilimini O’na doğru uzattım. “Yer misin?” Omuzlarını hafifçe yükseltip başını yana eğerken “Eşkise men yemenem.” dedi. O’nunla ve çocukluğunu ele veren gözleriyle bu denli yakın mesafedeki ilk buluşmamızdı. Kullandığı bazı kelimelerdeki Azeri şivesinin baskınlığını ve bakışlarındaki kötülüğe hiç değmemiş -sandığım- o parlaklığı ne kadar da geç fark ediyordum, doğrusu biraz utandım. Anlaşılan o ki aramızdaki yaklaşık bin üç yüz kilometrelik mesafe, beni duygusal bir bağlantı kurabilmekten de uzak kılmıştı. O gün, yirmili yaşlarımın başında, babamın ağzından hep uzak hikayelerini dinlediğim tuhaf bir diyarda, Van’daydım. İzmir’de doğmuş, Ankara’da büyümüş, şehir çocukluğu konusunda hakkını vermiş bir şehir çocuğuydum. Herhangi bir meyve ağacını bir diğerinden ayırt edebilecek bilgiye sahip değildim mesela. Fakat hakkını da teslim edeyim; bahçelerde, sokaklarda kan ter içinde oyunlar oynayabilmiş, apartman bahçesindeki renkli çiçeklerin taç yapraklarını kopart
Devamı