Ne Geldiniz!

Benim senaryolu rüyalar dönemim başladı yine! Havalar ince ince serinlemeye başladı ya bu durum rahat uykuları da beraberinde getiriyor tabii...  Bu tür rüyalarım hem güzel hem de çok yorucu oluyor. Çoğu sabah uyandığımda kendimi dinlenmiş hissedemiyorum bu yüzden. Ne olursa olsun uzun gösterimli geceleri seviyorum! Bedeline katlanmaya razıyım. 

Dün gece gördüğüm rüyanın gerçek olmadığını çok geç algılayabildim. Gidip kredi kartlarımı ve paramı kontrol ettim uyanır uyanmaz. Sonra neyse ya gittiyse de gitmiştir gibi bir rahatlığa kapıldım bir anda. 

Anlatacağım rüya şayet bilinçaltımı yansıtıyorsa ben gerçekten aşağılık bir insanmışım, kendi kıçımı kurtarmak adına cümle alemi pisliğe bulaştırdım. 

Rüyamda evime hırsız giriyor, 2 adam ve bir çocuk. Ben uykudayım. Bir anda kapı tıkırdıyor. Adamlar ve çocuk tuhaf bir gülümseme eşliğinde yatak odama geliyor. Kapıyı nasıl açtınız diye soruyorum gayet sakin! Kilitli olduğu için açılması çok kolay, kilitlemeseydin açamazdık diyorlar. Rüyadaki mantık hatası burada başlıyor zaten! 

Ben sizin pencereden geldiğinizi düşünmüştüm diyorum. Böyle bir süre, evime misafirliğe gelmişler gibi muhabbet ediyoruz. Evi gezdiriyorum hatta. 

Sonra hadi bakalım zorluk çıkarma nerede ne var çıkar koy önümüze diyorlar. Bu arada çocuk benim kitaplıktaki oyuncaklarla oynamaya başlıyor. Dün bankadan çektiğim 1.000-TL Nazım ajandamın içinde duruyor. (Gerçekten çektim ve gerçekten orada duruyor.) Çocuk oynarken o parayı görmese bari, kart borcumu ödeyemem diye dertleniyorum ben. Adamlara diyorum ki "bakın sizden iki isteğim var birincisi telefonumu ve bilgisayarımı almayın mahvolurum çalışamam ve yerine yenilerini alana kadar da çok uzun zaman geçer, ikincisi de kart borcumu ödemek için çektiğim paraya dokunmayın". 

"Eee geriye ne kaldı ki" diyorlar. Bireysel emeklilik hesabımdaki parayı çekip size verebilirim onun yokluğu fazla koymaz diyorum. (saçmalığın daniskası çünkü o para 1.000-TL'den daha fazla:)) İyi tamam diyorlar. Sonra bakıyorum adamlar konuşarak anlaşmaya meyilli. Size bir teklifim var diyorum. Benim evimi soymayın ve lütfen bir daha buraya gelmeyin bana söz verin; ben de bundan sonra sizin bütün davalarınızda ücretsiz olarak avukatlığınızı yapıp, sizi kurtarırım diyorum. (Bu ne korkunç bir tekliftir!!!)

Adamlar "hmmm, iyi teklif!" gibisinden mırıldanıyorlar aralarında. Bu arada çocuğu pencereden dışarı yolluyorlar. Dağcı halatıyla falan iniyor çocuk. Sonra ben elemanlara yemek pişiriyorum, bunlar afiyetle yiyor. Arkasına türk kahvesi, abla falımıza baksana diyorlar, bir de fal bakıyorum. 

Ben de o kadar cingözüm ki(!) adamlar bana güvendi ya o arada plan yapıp "benim bir tuvalete girmem lazım" diyorum. Bu arada tabii ki telefonu iç çamaşırımın içinde saklamışım. Hemen polisi arıyorum. Sonra dışarı çıkıyorum siren sesleri duyulmaya başlayınca, çabuk gidin buradan birileri sizi görüp ihbar etmiş diyorum. (Bak bak akla bak güveni perçinliyorum!) Kartvizitimi veriyorum, bundan sonra birlikteyiz diyorlar ve gidiyorlar. Ben bir güzel soluklanıyorum. 

***

Aradan 3 saat geçiyor zıııııır kapı! Abiler yine karşımda. Abla benim fal yarım kalmıştı onu tamamlasak diyor bir tanesi. Siz delirdiniz mi hani bir daha bu eve gelmeyecektiniz niye beni korkutuyorsunuz böyle diyorum.  Artık biz arkadaşız, bir arkadaşlarımızın evini soymayız diyorlar. İyi o zaman buyrun diyorum. 

Buyuruyorlar ve uyanıyorum!

Uffff!