Bahsettim

Anlatacak hiçbir şeyim yok madem, kendimi anlatayım ben size. Magazinel boyutu olsun olayın. 

İzmir'de doğdum ben, Bornova'da Ege Üniversitesi Hastanesi'nde. Pek çok bebeğin hikayesinde olduğu gibi ölümün ucundan sıyrılarak. O kadar çirkindim ki annem beni gördüğünde bu benim mi dedi ve dudaklarını büzüştürdü. Yine de hayata küsmedim.  Hemşire "annesi o büyüyünce çok güzel bir kız olacak."dedi. Oysa ben öyle çok da umursamadım güzel olmayı... Hatta hep söylerim ya çirkinliği pek sevdim.  

Ankara'da büyüdüm, hayatımın en güzel günlerini yaşayarak... İlkokul 3. sınıfa kadar kendimi İtalyan vatandaşı sandım. Çünkü nüfus cüzdanımda yazan "Bornova" benim için İtalya'da bir yerlerdeydi. Okumayı söktükten sonra, kimliğime bakıp da İtalya'nın  "Bornova" beldesinde doğduğum için tuhaf bir şekilde neşelendim. Türk olduğumu öğrendiğimde muhtemelen 8-9 yaşlarında idim ve o zaman bu duruma fena bozuldum. 

Oldum olası, kıçımda bir at nalı olduğuna inandım. Çekirdeğin dışında aileyle haşır neşir olmayı pek sevmedim. Misafir gelince odamdan mümkünse çıkmadım. 

Müzikle büyüdüm, 7 yıl piano çaldım. 2-3 yıl gitar. Bir ara yan flüt -ki şu an oksitlenmiş şekilde mezarında yatıyor- Sonra bir ara TRT'li oldum. Kardeşim el yapımı gitarımı satıp Uludağ'a gitti. Aklım fikrim müzik yapmaktaydı benim. Üstelik bir de Türkiye birincisi falan oldum elektronik piyanoda. Japonya'da yapılan bir resim yarışmasında da dünya ikincisi. Bu yüzden hep sanatçı olacağımı sandım durdum. Konservatuar dedim, aileye uymaz dediler. O zaman küstüm hepinize dedim ve müziği bıraktım. Resim konusu zaten orta 2 'de kapanmıştı. O gün bugündür elimi piyanoya sürmedim. Bu yüzden en büyük uhdem oldu müzik. Müzik yapanları hep kıskandım, bir tek onları kıskandım hayatta. Tek yapabildiğim en sevdiğim şarkıları bangır bangır komşulara dinletmekti,  onlar da bu güzelliğe nail olmalıydı! Şimdi mi? Avukat oldum, müzikten tamamen uzak bir ruhsuzlar alemine düştüm. Bu yüzden tanıdığım tüm avukatlara da sevdiğim müzikleri dinlettim. 

Çok sabırlıyım ben, bu yüzden sabırla büyüdüm, sabırla da ölürüm. Yaşamak bir sabır işiydi  benim için. İç çekip durdum. Tesadüflere inanmayı bırakalı çok oldu. Bir zaman evlenmiştim, aşık olmadan evlendiğim için evliliğim 2 yıl sürdü. (Bundan önce 5 yıllık da bir geçmişi vardı.) Canımdan bezdim ve de galiba bezdirdim. Çocukluk arkadaşımdı, özetle bir çocukluk rüyasıydı. Ben bu hikayeyi Acemi Öykü'mde anlatmaya başlamıştım, henüz sonunu getiremedim. 

Hayatımda aklım başıma geldikten sonra yalnızca bir kere aşık oldum. 26 yaşımdaydım! O yaşta kendimden geçtim. 3 yıl sürdü ve o da bitti. 

Şimdi İzmir'de yaşıyorum. Huzurlar huzurlusu bir evim var. Evden işe işten eve yaşadığım vakitler bile mutlu olabiliyorum. Gel gitlerim fazlaca. 

Yazabilen insanları seviyorum. Okumayı hele çok! İçmeyi de... Rakı en sevdiğim. Bira da güzel gider. Ama bu gece yaban mersini şarabıyla meşk ediyorum. Yine güzel müziklerle.

Şimdi ben yine kendimden sıkıldım ki en büyük sorunum bu.
Güle güle.