8 Gün!

Tam 8 gece 9 gündür kendi hayatımın dışındayım. Nasıl dersen; sığınmak istediğindeyim fakat babamın kollarında, annemin kucağında değilim bu sefer. Üzgünken ve kimseyi sevmiyorken kaçtığım yerler buraları, onlar bile bilmez.

Babam demişti ki bir vakit: "Annenin rahminden benim ellerime düştün sen! Adın Duygu olsun istedim. Adın gibi yaşa istedim." O bunu söyleyene kadar, bir kere bile sormamıştım adım neden Duygu diye... Sadece her kaçışımda annemin rahmine geri döndüm, cenin pozisyonuma! Babamın güzel, yorgun, kara ellerine düşmeden tam önceki vakte! Belki bu yüzden hala uykularımda cenin pozisyonunda uyumayı seviyorum. Bacaklarımı karnıma çekip başımı yavaşça kıvırdığımda herkesten saklanabilirim sanıyorum!

***

Hani şu en bilindik el hareketini çekebilen orta parmağımda, ısırarak bir kaç gün önce açtığım yara canımı yakıyor, hatırlattıklarıyla birlikte elbet... Ne zaman kendime sinirlensem ya orta parmağımın ya da baş parmağımın tırnağını kopartıyorum. Kendime acı verecek yerlerinden, bile bile! Hissedilir kılmak için bazı şeyleri... Sense kendime bilerek verdiğim acılar için bana kızıyorsun.

Ben bunu yapmasam, korkularımdan sebep dudağım uçukluyor, sonra oradan başka organlarıma atlıyor virüs, bir kaç gün, bazen bir kaç hafta benimle kalıyor! Vücudumu dolaşmayı seviyor, tıpkı ellerin gibi. Bu yüzden yıllardır bırakmadı yakamı yaralar, bereler... Zaman zaman ziyaretime gelecek bir yer edindiler kendilerine.

Sen de mi öyle olacaksın? Zamana sıkıştırılmış ziyaretlerden mi ibaret olacak "biz"liğimiz? Hayatımda edindiğin yerin sağlamasını böyle mi yapacaksın? Ben bu yüzden tıpkı o virüsle savaşır gibi seninle savaş halindeyim şimdi; bir elimde uçuk kremi, diğer elimde sinir bozukluğu!

Uyanıkken farkında değilim korkularımın, bu yüzden herhangi bir sabaha uyandığımda kırmızı uçuklamış bir dudakla karşılaşabiliyorum. Uykularımda saklanacak neresi var ki kaçamıyorum işte ve o da bu anımı kolluyor besbelli. Zira kendimdeyken, kendi varlığıma inşa ettiğim surları aşamayacağını biliyor. Benim hep o başka hayatlarda saklanmak isteğim bundandır. Kendimi başka bedenlerin hakimiyetine bırakma güdüm... (Nocturne No 20.-Op P1 No.16 in C#m giriyor burada işin içine, Chopin!!! Hani Paganini çalarken sevişecektik, bunu yapamadık diye Chopin'in ellerini dinliyorum belki şu anda.)

***

İtiraf ediyorum; tek gecelik ilişkilerin dahi içinde barınan duyguya olan inancımı sarsmamak adına "Before Sunset" izlemiş olabilirim bu gece. Hikayeyi bilen bilir, oldukça sıradan ve bir o kadar ilham verici! Tıpkı o hikayedeki gibi bir gün Viyana'da buluşacak bir Amerikan erkeği ve bir Fransız kadını da olabilirdik biz değil mi? Oysa şimdi sadece kendi uzak şehirlerinde, bi' başına yaşamaya çalışan çocuklarız.

Bu fotoğraftaki karenin umursamaz ve maceraperest kenarı ben olsam, senin kahve falında çıkan sevimli kırmızı trene binip gidelim derdim! Telvenin kahve renginde kırmızıyı nasıl gördüğümü sorma; kaldı ki sana bile "kırmızı" olduğunu söylemedim. Fallar isteklerin, itirafların, yalanların ana vatanıdır pek çok zaman! Kimileri kendi olmasını istediklerini söyler, kimilerine de yaşamak istediği bilinen şeyler söylenir. Bu son sözle, kendimi töhmet altında da bırakmış oldum. Bir bu eksikti!

İşte 8 günün ve 9 gecenin ardından, ilk defa yarına dair bir gerçekliği hissedebiliyorum. Yarına kadar yaşanmış her şey tarafımca uzay boşluğuna üflenip ardından el sallandı, hoşçakallar dile geldi. Başımızın göğe yükselmesi ve kalbimizin ona yetişememesi bundan. Bil ki başımız yıldızlara haddinden fazla değdi...