Ailen Normal Değilse Senin de Normal Olman Beklenmemelidir

Annemin ve babamın da normal olmadıklarını an itibarı ile kavramış ve kabullenmiş bulunuyorum. Evet evet kesin kararım, zor bir süreçti ama pes! Bir nev'i Adams Family formatı. Bu arada ne şekerli bir şeydi Adams Family, deli işiydi, özlemişim!

İnsan niye bugün ameliyat olacakken Cuma günü oluyorum deme ihtiyacı duyar ki...

Bizim aile böyle kendi iç dünyasında bir gizem bulutu üflemiş vaziyette. Uzağım diye mi yapıyorlar ki... İzmir'de cinnet geçirmeyeyim diye mi. İyi de ben bugün kalkıp gelecektim yanınıza belki, belki sürprizim olacaktı ! (ki olacaktı bilet bulamadım!)

Ha başka bir komedi, neymiş, annem seri katili benden saklamış. :) Bak bu işin bokunu çıkarmak oluyor artık çünkü ben de seri katilin son cinayetinin olay mahallinin bizim büronun önü olduğunu annemden saklamıştım. :-) Fakat benimki anneminki kadar saf(!) bir çaba değil en azından.

Babam yılın yarısında Van'da, ben her daim İzmir'de, annem Ankara'da, kardeşim de Karadeniz dolaylı Ankara'da yaşıyor. Ne kadar normal bir aile olabiliriz ki bu durumda. Oysa bundan bir kaç yıl öncesine kadar böyle bir hayatı tahayyül bile edemezdim. Anneme söylemiştim, yaş 13 civarıydı.

-Anne!
-Söyle kızım?
-Bak söyliyim ben 26 yaşımda ayrı eve çıkarım.
- Peki kızım.
- Ne yani izin verdin mi?
- Daha 13 yıl var tartışmayalım.
- İyi o zaman görüşürüz. Bu sözünü hatırlatırım!

Hayat tuhaf bir oyun oynadı. Yaş 26'ydı ve ayrı eve çıkmak bir yana dursun, ayrı şehre bile göçmüştüm. Bir deli düşün ardından koşarak çiçek bahçelerine!
Denizin kokusuna kanarak. Başımdan neler geçti ve ben iyi ki kanmışım! Yalnızlığı severim, bir o kadar korkarım da. Yabanileştim bu gerçek!

Şimdi dönemiyorum.