Şehirlerin Ardından

-
Yıllar sonra çok uzaklardan gelen bir insanı konuk ettim kendimin de misafir olduğu bu şehirde!

O'nu en son 6-7 yıl kadar önce 15 dakika görmüştüm. Bir önceki hikayemiz ise çocukluğumuza uzanıyor; hemen hemen 25 yıl öncesine; annemin ve babamın yıllardır anlattığı bir hikayeye! O'nu kahverengi fitilli kadife pantolonunun üzerinden ve tam da poposundan ısırışım (ki çocuklukta ısırma konusunda ciddi bir eğilimim varmış), ardından ağlayarak benden kaçışı ve poposundaki diş izlerim!

Van'dan gelen kuzenimle İzmir'de denize karşı oturduk bu gece! O Van'da büyüdü, ben Ankara'da. Biz birbirimizi neredeyse hiç tanımıyoruz ve İzmir'de biraraya geliyoruz! Buna rağmen gece boyu bitmedi konuşacaklarımız. Hiç aklıma gelmezdi orada O'nunla oturacağımız. Hayat ne garip! Ben bu geceyi ömrümce unutmayacağım. İyi ki adam akıllı tanıştık! Babamın gençliği ile oturup içtik sanki bu gece. Derin ve sarsıcı bir duygu bu!  

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Haydi Abbas Vakit Tamam Pilates Diyordun İşte Oldu Reklam!

-
Resim
Abbas Rakı diye bir şeyi hiç görmedim ve duymadım. Fakat bu gece tesadüf eseri yukarıdaki afişine rastladım. Sadece şunu merak ediyorum, rakının tüketici kitlesini pilates esprisi ile etkileyebileceği zannında olan zihniyet başarı elde edebilir mi? Cevap veriyorum: HAYIR! Yani ben en başta babamdan ve kardeşimden biliyorum, reklamını pilatesi tiye alarak yapan bir rakı markasını hayatta tercih etmez, bundan bi' cücük olmaz diye düşünürler. Yazık etmişler çünkü marka olarak "Abbas" başarılı olabilecek bir seçimmiş bence.) Eğer Abbas'ımın hitap ettiği kesim genç nesilse o da yemez. Çünkü rakı tüketicisi çoğunlukla erkeklerden oluşmaktadır. 'Ne tatlı ne hoş beş hatunum; rakı masasında bile muhabbete gelirim, paşalar gibi lakerdamı yer rakımı da içerim' minvalinde kadınlar dışında hemcinslerim arasında da rakı fazlaca tutulmaz. Bu durumda genç nesil yönünden de sonuç hüsran olacaktır. Ah bana bi' kapıları açsalar reklam sektöründe ne bombalar patlatıcam da eli
Devamı

EŞKİ

-
Elmayı dilimledim ve bir dilimini O’na doğru uzattım. “Yer misin?” Omuzlarını hafifçe yükseltip başını yana eğerken “Eşkise men yemenem.” dedi. O’nunla ve çocukluğunu ele veren gözleriyle bu denli yakın mesafedeki ilk buluşmamızdı. Kullandığı bazı kelimelerdeki Azeri şivesinin baskınlığını ve bakışlarındaki kötülüğe hiç değmemiş -sandığım- o parlaklığı ne kadar da geç fark ediyordum, doğrusu biraz utandım. Anlaşılan o ki aramızdaki yaklaşık bin üç yüz kilometrelik mesafe, beni duygusal bir bağlantı kurabilmekten de uzak kılmıştı. O gün, yirmili yaşlarımın başında, babamın ağzından hep uzak hikayelerini dinlediğim tuhaf bir diyarda, Van’daydım. İzmir’de doğmuş, Ankara’da büyümüş, şehir çocukluğu konusunda hakkını vermiş bir şehir çocuğuydum. Herhangi bir meyve ağacını bir diğerinden ayırt edebilecek bilgiye sahip değildim mesela. Fakat hakkını da teslim edeyim; bahçelerde, sokaklarda kan ter içinde oyunlar oynayabilmiş, apartman bahçesindeki renkli çiçeklerin taç yapraklarını kopart
Devamı