Nüve

Küçüklüğümde hep yapmak isteyip de yapamadığım günlük tutma işini, büyüyüp de burada, neredeyse 2 yıldır düzenli olarak yapmaktan dolayı tuhaf bir gurur duyduğumu fark ettim bugün. Bu yazıyı yazma fikrine kapılıp fotoğraflarla ilgili hazırlık yaparken bir anda bu küçücük heveslerin beni mutlu ettiğini anladım. Kendi kendime eğleniyordum. 1 izleyici ile başlayan bu 2 yıllık süreçte her şey bir kenara, çok başka ve güzel insanlar tanıdım.  

Bu insanlar arasında en iyi tanıyabildiğim ve birlikte vakit geçirme şansını da yakaladığım birinin hastalık haberini aldığımda hüngür hüngür ağladığımı, O'nunla telefonda konuşurken nefessiz kaldığımı ve o gün üzerime çöken kabusu hatırlıyorum da... İşte o gün anladım ki bu insan benim dostum olmuş ve ben, O'nun canının yanmasından, O'nu kaybetmekten delicesine korkar olmuşum. Ve bir blog, böyle rastlaşmalara vesile olabilirmiş... Bu gerçekten çok kıymetli bir şey.     

Hayatımda çoğu şeyde istikrar sağlayamamış bir insan olarak, bu 2 yılın gururunu bana çok görmeyin n'olur. Gerçekten önemli bir şey bu benim için. Seviniyorum. Aşağıda anlatacaklarım hiçbir özelliği olmayan, sıradan bir insanın bir gecesi ve bir gününden izdüşümdür. Kendimden. 

Ben blogları beklentisiz olarak okuyorum, muhteşem eserler okumak ya da edebi yönden kendimi tatmin etmek gibi bir beklentim yok. Bunu yapmak istediğimde elime kitabı, dergiyi alır okurum zaten. Ben okurken neyi seviyorum diye düşündüm, samimiyeti seviyorum en çok. Sonra gerçekliği, başka hayatların en gerçek hallerini görmeyi seviyorum.  

Bir keresinde bana isimsiz cisimsiz birinden aşağıda alıntıladığım yorum gelmişti, bugüne kadar gelen yorumlar arasında okuduğumda beni en çok şaşırtan yorumdu bu. (Bu sözleri duymamın sebebi de muhtemeldir ki yazının "porno"nun kıyısından geçmesiydi.)  

"1. Çiğ et yemek bir yamyamlık değildir. Yamyamlık insan eti yemeye çalışmaktır. 2. Senin psikolojinde harbi dengesizlik seziliyor nedeni de o küçüçük yaşına rağmen kötü kelimelerin 2 tane hecenin birleşmesinden oluştugunu düşünmen. ( Bence o yaşta onu düşünecek kadar gelişmemiştirde beynin yinede neyse ) 3. Yazılarında kendini entellektüel sanmamız için elinden gelen her türlü saçma espiri ve saçma sapan fikirler ortaya koymuşsun. 4. en son olarak seçtiğin konuda ne kadar saçma bir kişiliğin oldugunu ortaya koymuşsun. acil kendini tokatla ve kendine gel. Yanlış anlama bunların blog yazarlıgında daha toysun ve bu eleştiriler gerçekten yardımcın olacak :) Kendine iyi bak."

Konuyu ve verdiğim yanıtı merak ederseniz şuradan ulaşabilirsiniz.

Burası sadece benim hayatımın izdüşümü... Beklentileri bir kenara bırakıp okumak lazım. Herhangi bir vaadim yok çünkü.  

Bu kısa ve kendimin de tuhaf bulduğu girişten sonra başlayayım. 

***

Her şeyin başladığı yerdeyim, evimde! Anlatayım:

Dün gece en sevdiğim arkadaşlarımdan biri ile (bundan böyle N. olarak anılacaktır) ('bundan böyle x olarak anılacaktır' şablonu da sözleşme hazırlamaktan yadigar, mesleki deformasyon kapsamında değerlendirilebilir, şu sıra çokça yaşıyorum) dışarı çıkmaya niyetlendik. Uzun zamandır hareketsiz giden hayatım düşünülecek olursa, bu niyet bile benim için büyük bir aşamaydı! 

N. ile bi' başımıza olduğumuzda bile teenage'ler misali eğlenebiliyoruz. Ben halimize çok gülüyorum hatta! O, bir çocuk annesi ve 36 yaşında, ben de hiç çocuk annesi ve 29 yaşındayım! 

Gittik, eğlendik, en son gece 3 sularında; N., bizi almaya gelen cefakar eşi ve ben, "feaaar of the daaaaaaaaaaarkkkqqqq" diye anırı.. şey bağırıyorduk! Bence gecenin en komik anı buydu çünkü N. normal koşullarda "fear of the dark" diye bağıracak insan değildir.  Aşağıdaki fotoğrafta elimde duran anormal koşulların(!) bizi ne hale getirdiğini varın siz düşünün. N.'ye bir sonraki bakışımda, "fear of the dark" bağırmasının yanına bir de seksi dansını eklemişti, belini iki yana kıvırıp bağrını falan okşuyordu. Bu şarkı ile ne kadar seksi(!) dans edilebileceğinin tahayyülünü de siz değerli kirvelerime bırakıyorum.  

Bu arada dün gece sadece 2 tane sigara içtim ve bu sayede kendimi kişisel bir deneye de denek etmiş oldum. Zira ben böyle gecelerin sabahında uyandığımda ağzımda kalan çamur tadının sigaradan kaynaklandığını zanneder duruudum, meğer suçlusu sadece biraymış!

Neyse efendim devam edeyim... 

Böyle bir gecenin ardından, bir de bugün 9'da başlayan mesaime iştirak etmem gerekiyordu. Fakat uyandığımda saat 10:30'du ve hala makyajım, kıyafetlerim üzerimde duruyordu. Öyle kalkıp direk büroya gitsem de olurdu! Leş gibi bir ben. 

Sonra bir ara hayal meyal, dün gece önce N.'lerle birlikte kokoreç yediğimi, N.'ler beni bıraktıktan sonra da apartmandan sinsice geri çıkarak semtimdeki muhteşem söğüşçüden söğüş alıp bir de azimli bir şekilde onu eve getirip yediğimi anımsadım. Sonra, "yok artık bu kadar da ayılaşmış olamam, canım çekti de rüyamda gördüm herhalde, tabii canım kesin öyledir, o kadar yemiş olamam" diye kendimi ikna etmeye çalıştım. Ancak çöp kutusunu açtığımda karşılaştığım manzara gerçekleri yüzüme şamar gibi çarptı! Söğüş kalıntıları limon kokulu çöp torbamın içinde nazlı nazlı kokuşmaya başlamıştı bile! Dudaklarımı büzüştürüp evden çıktım. Başım, "ağrımak" ne kelime ağğğğLıyordu! 

Örtmenimin(müdürüme böyle diyorum), bana artık çok kızacağını düşündüm çünkü bu aralar zırt pırt geç kalıyorum. Hiç huyum değildir böyle şeyler, yalnız şu sıra çok ciddi baş ağrısı problemi yaşıyorum. "Çok ciddi"yi özellikle yazdım çünkü zaten ben her gün düzenli şekilde başı ağrıyan ve bu nedenle de devamlı ilaç kullanmak zorunda kalan bir insanım. İlaçlardan nefret ediyorum! Oldum olası nefret ettim çünkü lise 2'de ülser başlangıcı olabilmeyi başarmış ve o dönemden beri durmadan mide ilaçları içmiş, tiksinmiş de bir insanım.  Neyse şu sağlık sorunları sıkıcı oluyor geçelim. 

Büroya gittiğimde N. ve diğer herkes toplantıdaydı; klasik haftasonu toplantımız. Cemi cümlenin bakışları eşliğinde saat 11:10'da toplantı salonuna girdiğimde, Örtmenimin yüzüme bile bakmadığını görünce çok utandım. Sonra toplantının ilerleyen dakikalarında "sana sonra geleceğim" diyerek bembeyaz gülümsemesi eşliğinde işaret parmağını sallayınca rahat bir nefes aldım. O benim babam gibi, babama ne kadar saygı duyuyorsam O'na da en az o kadarını duyuyorum, babamdan nasıl çekiniyorsam O'ndan da o kadar çekiniyorum. Babam ve Örtmenim tanıştıklarında ve ikisine birbirlerinin gençlik fotoğraflarını gösterdiğimde oldukça şaşırmışlardı, aynı tornadan çıkmış gibiler! Kaş, göz, bıyık her şeyleri aynı. Üstelik karakterleri de çok benziyor... İzmir'e geldiğimde, babamın yokluğu yüzünden Örtmenimi bir baba gibi sevdim. Tam 5 yıldır da O'nunla birlikte çalışıyorum. Ben de O'nun "cep herkülü" ve "çekirge"si oldum. N.'nin yanına gidip oturdum, ben de yarım saat önce geldim diye tısladı. Sonra da içeri girdiğinde gülmemek için çok zor tuttum kendimi, "ben geceden kalmayım" diye bağırıyorsun kızım bu ne hal dedi! Yaşlanmışım diye yanıtladım. Dün gece öyle demiyordun ama dedi. Sus dedim. 

*** 

11:00-14:00 arası mesaiyi tamamladıktan sonra Cumartesilerin en sevdiğim kısmı başlıyordu. Büro dönüşü, Kitapsan'a uğrayacak Bir+Bir'i soracak bir iki kitap bakınacak, yürüye yürüye iskeleye varacak, vapurda aldıklarıma göz gezdirecek, ardından da evime doğru yol alacaktım! Masum görünen bu girişimim kabarık bir fatura ile neticelendi. Bu ay maaşımın bir kısmını kitap&kırtasiye işlerine yatırdım diyebilirim. İdefix de bir yandan alışverişe sevk ediyor insanı sağolsun! Kış geliyor ya depolama sürecim başladı. :) Ama şunların güzelliğine bakar mısınız? Can dayanmaz! John Berger, adamım, O'nunla ilgili bir şeyler gördüğümde inanılmaz heyecanlanıyorum. İşin tuhafı Berger'in bu kitaplarının daha önce hiç dikkatimi çekmemiş olması; "agora kitaplığı" isimli bir yayınevinden çıkmış. Şahane görünüyorlar, meraktayım! Demek ki her zaman internetten alışveriş yapmak pek de iyi bir şey değilmiş, arada çıkıp dolanmak gerekiyormuş. Bu yazımın ardından size Yedinci Adam'ın başında alıntılanan şiiri yazacağım, ben okur okumaz hayran oldum... Çok güzel! 

Gelelim güzeller güzeli defterlerimeee! Benim evime gelip azıcık dolaplarımı karıştıran herkes(ki böyle biri yok), değişik ve sevimli defterlere ve notluklara olan ilgimi anlar. Bugün bir güzelle tanıştım ki dillere destan; o bir kara şimşek, o bir kara yağız, o bir karaca, o bir karamela, o bir karakolda ayna var, o bir kara korsan, o bir kara(r), o bir karayel, o bir karate, o bir kara(f), o bir siyah kar tanesi! 

Kara kaplı defterden sonra, kara sayfalı defterim de oldu nihayet! Güzelliğine doyamadım, ona beyaz, gri kalemler aldım. Aşağıda yazı yazınca ne kadar tatlı bir görüntü oluştuğunu da göreceksiniz. Bu defterin yazı hayatımı değiştireceğini düşünüyorum ya da en azından öyle inanmak istiyorum. Yaratıcılığımı artıracağını hissettim alırken, ki uzun süredir yazamaz oldum! Onu her daim yanımda taşıyacağım. Akıl defterim "mindy"den sonra vurularak aldığım ikinci defter de bu. Akıl defterimin kapağı da şuradaki resimde görmüş olduğunuz gibidir. Vurulmam için aşırı bir güzelliği olması gerekmiyor, bir anlık sarsıntı vermesi yeterli. 

Bu siyah defterimin adı da "karadul" olsun. Mindy ve karadul, yakışırr! Defterlerime neden isim koyduğuma dair herhangi bir fikrim yok, size saçma gelecektir muhtemelen ama ben onlarla konuşuyorum neticede... Çok şeyler anlatıyorum.   

Sözcükler'i almamın sebebi, merak! Bir dönem hayatımı paylaştığım eski bir dostun yazdığı öyküyü okumak adına alındı... Öykü okundu, beğenildi, düşünüldü, Ankara günlerine dair küçücük bir iç cızırtısı yarattı ve de çekti gitti... 

Derginin devamını da beğenirsem almaya devam ederim.   

Karadul'a beyaz değdi... 

Evet ona "çok güzelsin" dedim, ne var? 

Bu fotoğraf ile de benim de bir kadın olduğum gerçeğini yüzünüze vurmak istedim. Bir de renkler ve fotoğraf hoşuma gitti ne bileyim! Dayanamadım bunları da aldım kendime bugün. Kendini bildi bileli tırnak yemiş ve tırnak yemeyi ancak 2 yıl önce bırakabilmiş bir insan olunca, ojeler benim için oldukça özel objeler haline geldi. (Sigarayı bırakmaktan çok daha zor, gerçekten! Ben ancak aşık olduğum adam el manyağı olduğu için bırakabilmiştim... Tedavim aşktı yani...) Şimdi ne zaman tırnak yiyen birisini görsem gidip konuşmak, kendi tırnaklarımı göstermek, hatta üzerinde tedaviye girişmek istiyorum. Böyle tuhaf bir arıza bıraktı bende bu durum.  

Bu kadar. 

Not: Yazının başlığının yazı ile ilgisiz olduğunu bilmem fark ettiniz mi? Ne zamandır "nüve, nüve, nüve" diye mırıldanıp duruyorum. (çok güzel bir kelime olduğunu düşünüyorum da) İlla bir yerlere yazmam lazımdı. Kullanıp kurtulmak için bu yazıyı alet ettim. Özür dilerim. :)