Müjdemi İsterim!

-
Natgeo izliyordum (çok bilimselim ben); öğrendim ki insan kafası yaklaşık 4 ila 6 kiloymuş. E o zaman benim kilo vermeme gerek kalmadı! Ne diye üzüyorum ki kendimi aylardır 5 kiloyu vereyim diye! Buradan yetkililere sesleniyorum; bu gerçeği 3-5 kilo fazlam var diyen tüm memleketim insanına medya aracılığı ile duyursunlar! Şunca yıl dertlendiğimize değmemiş ben ona yanıyorum. (Bir de benim kafa da büyük biliyor musun, 7-8 vardır benimki! Kesin kesin.)

Ayrıca da bu benim en sevdiğim barbie yiivv! Göbüşünü yerim! :)

Yorumlar

  1. Vuslat AKTEPECmt Oca 15, 12:27:00 ÖS 2011

    :) bu durumda benim gibi koca kafalı birinin kafa bir 10 kilo çeker... Haber için sağol artık sokakta daha güvenli yürürüm :)

    YanıtlaSil
  2. nouvelleCmt Oca 15, 12:42:00 ÖS 2011

    Evet evet ben de çok sevindim bildiğin gibi değil sabahtan beri kendimi daha hafif hissediyorum falan. :)

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Haydi Abbas Vakit Tamam Pilates Diyordun İşte Oldu Reklam!

-
Resim
Abbas Rakı diye bir şeyi hiç görmedim ve duymadım. Fakat bu gece tesadüf eseri yukarıdaki afişine rastladım. Sadece şunu merak ediyorum, rakının tüketici kitlesini pilates esprisi ile etkileyebileceği zannında olan zihniyet başarı elde edebilir mi? Cevap veriyorum: HAYIR! Yani ben en başta babamdan ve kardeşimden biliyorum, reklamını pilatesi tiye alarak yapan bir rakı markasını hayatta tercih etmez, bundan bi' cücük olmaz diye düşünürler. Yazık etmişler çünkü marka olarak "Abbas" başarılı olabilecek bir seçimmiş bence.) Eğer Abbas'ımın hitap ettiği kesim genç nesilse o da yemez. Çünkü rakı tüketicisi çoğunlukla erkeklerden oluşmaktadır. 'Ne tatlı ne hoş beş hatunum; rakı masasında bile muhabbete gelirim, paşalar gibi lakerdamı yer rakımı da içerim' minvalinde kadınlar dışında hemcinslerim arasında da rakı fazlaca tutulmaz. Bu durumda genç nesil yönünden de sonuç hüsran olacaktır. Ah bana bi' kapıları açsalar reklam sektöründe ne bombalar patlatıcam da eli
Devamı

EŞKİ

-
Elmayı dilimledim ve bir dilimini O’na doğru uzattım. “Yer misin?” Omuzlarını hafifçe yükseltip başını yana eğerken “Eşkise men yemenem.” dedi. O’nunla ve çocukluğunu ele veren gözleriyle bu denli yakın mesafedeki ilk buluşmamızdı. Kullandığı bazı kelimelerdeki Azeri şivesinin baskınlığını ve bakışlarındaki kötülüğe hiç değmemiş -sandığım- o parlaklığı ne kadar da geç fark ediyordum, doğrusu biraz utandım. Anlaşılan o ki aramızdaki yaklaşık bin üç yüz kilometrelik mesafe, beni duygusal bir bağlantı kurabilmekten de uzak kılmıştı. O gün, yirmili yaşlarımın başında, babamın ağzından hep uzak hikayelerini dinlediğim tuhaf bir diyarda, Van’daydım. İzmir’de doğmuş, Ankara’da büyümüş, şehir çocukluğu konusunda hakkını vermiş bir şehir çocuğuydum. Herhangi bir meyve ağacını bir diğerinden ayırt edebilecek bilgiye sahip değildim mesela. Fakat hakkını da teslim edeyim; bahçelerde, sokaklarda kan ter içinde oyunlar oynayabilmiş, apartman bahçesindeki renkli çiçeklerin taç yapraklarını kopart
Devamı