Neyi paylaşamadık?

-
Bugün bana dert yanan çok Sayın Yargıcım. Siz kendi işinizi zor bizimkini kolay sanıyorsunuz fakat çok yanılıyorsunuz. Gelin vazgeçin bu önyargılarınızdan! Avukatlar da sandığınız kadar mutlu ve rahat çalışmıyor. Hiçbir şey uzaktan göründüğü kadar hoş yaşanmıyor.
Hukuk dünyasında avukat-yargıç ve avukat-savcı arasındaki tuhaf çekememezlik durumunu sonuna kadar eleştiriyor ve aynı çatı altında hizmet etmekte olduğumuz hukuk dünyasının artık bir ruh taşımasını ve içinde azıcık da olsa sevgiyi barındırmasını diliyorum. Aksi takdirde yaşadığımız hayat hiçbir zaman daha güzel olmayacak! En azından bunu umut edebilmek için mevcut durumu daha da zorlaştırmamalı...
Ben ne yargıçlar gördüm avukatı azarlamayı şan görür!
Ben ne avukatlar gördüm, Yargıca "Sayın" diye hitap etmeyi zul görür!
Gerek yok arkadaşlar, bu ego vesveselerine hiiç gerek yok!
Saçma saçma!
Unvanlarla yaşamamalı insan. Unvanlarla adam olmamalı...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Haydi Abbas Vakit Tamam Pilates Diyordun İşte Oldu Reklam!

-
Resim
Abbas Rakı diye bir şeyi hiç görmedim ve duymadım. Fakat bu gece tesadüf eseri yukarıdaki afişine rastladım. Sadece şunu merak ediyorum, rakının tüketici kitlesini pilates esprisi ile etkileyebileceği zannında olan zihniyet başarı elde edebilir mi? Cevap veriyorum: HAYIR! Yani ben en başta babamdan ve kardeşimden biliyorum, reklamını pilatesi tiye alarak yapan bir rakı markasını hayatta tercih etmez, bundan bi' cücük olmaz diye düşünürler. Yazık etmişler çünkü marka olarak "Abbas" başarılı olabilecek bir seçimmiş bence.) Eğer Abbas'ımın hitap ettiği kesim genç nesilse o da yemez. Çünkü rakı tüketicisi çoğunlukla erkeklerden oluşmaktadır. 'Ne tatlı ne hoş beş hatunum; rakı masasında bile muhabbete gelirim, paşalar gibi lakerdamı yer rakımı da içerim' minvalinde kadınlar dışında hemcinslerim arasında da rakı fazlaca tutulmaz. Bu durumda genç nesil yönünden de sonuç hüsran olacaktır. Ah bana bi' kapıları açsalar reklam sektöründe ne bombalar patlatıcam da eli
Devamı

EŞKİ

-
Elmayı dilimledim ve bir dilimini O’na doğru uzattım. “Yer misin?” Omuzlarını hafifçe yükseltip başını yana eğerken “Eşkise men yemenem.” dedi. O’nunla ve çocukluğunu ele veren gözleriyle bu denli yakın mesafedeki ilk buluşmamızdı. Kullandığı bazı kelimelerdeki Azeri şivesinin baskınlığını ve bakışlarındaki kötülüğe hiç değmemiş -sandığım- o parlaklığı ne kadar da geç fark ediyordum, doğrusu biraz utandım. Anlaşılan o ki aramızdaki yaklaşık bin üç yüz kilometrelik mesafe, beni duygusal bir bağlantı kurabilmekten de uzak kılmıştı. O gün, yirmili yaşlarımın başında, babamın ağzından hep uzak hikayelerini dinlediğim tuhaf bir diyarda, Van’daydım. İzmir’de doğmuş, Ankara’da büyümüş, şehir çocukluğu konusunda hakkını vermiş bir şehir çocuğuydum. Herhangi bir meyve ağacını bir diğerinden ayırt edebilecek bilgiye sahip değildim mesela. Fakat hakkını da teslim edeyim; bahçelerde, sokaklarda kan ter içinde oyunlar oynayabilmiş, apartman bahçesindeki renkli çiçeklerin taç yapraklarını kopart
Devamı